Το έγκλημα, σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα της χώρας μας, είναι «πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο»[1]. Όμως, κατά την επιστήμη της Εγκληματολογίας, τονίζεται η διαχρονικότητα και η σχετικότητα του εγκλήματος από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή, οι οποίες μας επιτρέπουν - σε αυτό το άρθρο - να επικεντρωθούμε στις εγκληματολογικές διαστάσεις των παιδικών τραγουδιών.

Το παιδικό τραγούδι ως παιδαγωγική μέθοδος απασχόλησης (παιχνίδι, νανούρισμα) και νοητικής ανάπτυξης (εκμάθηση αριθμητικής, αλφαβήτου, άλλων ζωντανών οργανισμών στη Γη κτλ), γενικότερα, είναι αποδεκτή απ’ όλους τους επιστήμονες αγωγής, παιδαγωγούς και γονείς. Η αίσθηση της ακοής και της αφής, ήδη, από τον πρώτο μήνα γέννησης και έπειτα, είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένες στο βρέφος σε αντίθεση με την αίσθηση της όρασης και της όσφρησης[2].

Το bullying δεν έχει ηλικία και όρια. Κι εάν έχει, είναι δυσδιάκριτα. Από το απλό σπρώξιμο στο σχολείο μεταξύ παιδιών έως και τα όρια προσβολής προσωπικότητας και απειλής σωματικής ακεραιότητας για οποιονδήποτε λόγο ανάμεσα σε ενήλικες σε εργασιακό περιβάλλον είτε αυτές οι πράξεις δραστηριοποιούνται άμεσα είτε έμμεσα με τη χρήση Διαδικτύου και με μέσο τον εκφοβισμό[1]. Πλέον, η χρήση του όρου πραγματοποιείται σε πολλαπλά επίπεδα και οι σημασίες που αποδίδονται κάθε φορά σε αυτόν εννοιακά υποδηλώνουν και την αλλαγή στο περιεχόμενό του.

Η Αναπτυξιακή Διαταραχή Κινητικού Συντονισμού (DCD) είναι μία εγγενής διαταραχή που Αναπτυξιακή Διαταραχή Κινητικού Συντονισμού δυσκολίες τόσο στην αδρή όσο και στη λεπτή κινητικότητα (Dittrich& Tutt, 2008).

Τα παιδιά με Αναπτυξιακή Διαταραχή Κινητικού Συντονισμού συνήθως χαρακτηρίζονται ως

Συχνά μεγάλο πρόβλημα τόσο των παιδαγωγών ή των θεραπευτών όσο και των γονιών είναι το πώς θα διαχειριστούν ένα θυμωμένο παιδί. Πολλοί από εμάς έχουμε αμφισβητήσει τον εαυτό μας, αναρωτώμενοι αν κάθε φορά χειριζόμαστε κατάλληλα τα ξεσπάσματα θυμού του παιδιού μας ή του μαθητή μας.